د امام علی عليه السلام لنډې ويناوې (181-190) حکمت 181: (کوتاه فکر مه اوسئ) وَ قَالَ [عليه السلام] ثَمَرَةُ التَّفْرِيطِ النَّدَامَةُ وَ ثَمَرَةُ الْحَزْمِ السَّلَامَةُ . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د لنډ فکرۍ پایله پښیماني ده  او د دوراندیشۍ نتیجه سلامتیا ده. حکمت 182: (د خبرې او چوپتیا ځای) وَ قَالَ [عليه السلام] لَا خَيْرَ فِى الصَّمْتِ عَنِ الْحُكْمِ كَمَا أَنَّهُ لَا خَيْرَ فِى الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: چیرته چې  باید سمه خبره وکړی شي په چوپتیا کې خیر نیشته، لکه څرنګه چې په ناپوهه خبره کې خیر نیشته. حکمت 183: (باطل ګروهنه او اختلاف) وَ قَالَ [عليه السلام] مَا اخْتَلَفَتْ دَعْوَتَانِ إِلَّا كَانَتْ إِحْدَاهُمَا ضَلَالَةً . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: دوه  بلنې  په خپلو کې اختلاف  نه پیدا کوي مګر  دا چې یو یې باطل وي. حکمت 184: (د امام اعتقادي ځانګړتیاوې) وَ قَالَ [عليه السلام] مَا شَكَكْتُ فِى الْحَقِّ مُذْ أُرِيتُهُ . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: له هغه ورځې چې حق ماته ښکاره شو هیڅکله په شک اخته نه شوم! حکمت 185: (د امام عقیدتي ځانګړتیاوې) وَ قَالَ [عليه السلام] مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِّبْتُ وَ لَا ضَلَلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِى . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: ما هیڅکله دروغ ونه ویل او نه راته دروغ خبر راکړی شو ، هیڅکله ګمراه نه شوم او نه زما په وسیله څوک بې لارې شول. حکمت 186: (د ظالمانو سخت راتلونکی) وَ قَالَ [عليه السلام] لِلظَّالِمِ الْبَادِى غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د ظلم پیلوونکی به د قیامت په ورځ لاسونه مروړي. حکمت 187: (قیامت یادساتئ) وَ قَالَ [عليه السلام] الرَّحِيلُ وَشِيكٌ . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د کوچ وخت نزدې دی. حکمت 188: (حق ګروهنه) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ أَبْدَى صَفْحَتَهُ لِلْحَقِّ هَلَكَ . د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: څوک چې له  حق سره ‌‌ډغره ووهي تباه به شي. حکمت 189: (د صبر فضیلت او دبې صبرۍ خطر) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ لَمْ يُنْجِهِ الصَّبْرُ أَهْلَكَهُ الْجَزَعُ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: څوک چې په صبر سره  ونه ژغورل شي بې صبري به یې تباه کړي. حکمت 190: (د امامت معیار) وَ قَالَ [عليه السلام] وَا عَجَبَاهْ أَ تَكُونُ الْخِلَافَةُ بِالصَّحَابَةِ وَ الْقَرَابَةِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: عجیبه ده!د خلافت معیارد پیغمبر صحابي والی دی؟ خو که صحابي والی او خپلوي دواړه وي نو معیار نه دی؟ «په دې اړه  له امامه یو  شعر نقل شوی دی چې ابوبکر ته یې وفرمایل:» که ته ادعا کوې چې  د مسلمانانو په شورا  خلافت ته رسیدلی یې نو دا څنګه شورا وه چې رای ورکوونکې پکې نه وو؟ او که خپلوي معیار ګڼې نو نور تر تا پیغمبر ته زیات نزدې وو.[1] [1] ابوبکر د حکومت له لاسته راوړلو مخکې له  رسول الله مبارک(ص) سره د خپلوۍ خبره کوله او  له حاکم کیدو وروسته یې دخلکو بیعت یادوه ، امام دلته دواړو خبرو ته اشاره کړې ده.