د امام علی عليه السلام لنډې ويناوې (201-210) حکمت 201 : (الهی مرستې او د انسان ساتنه) وَ قَالَ [عليه السلام] إِنَّ مَعَ كُلِّ إِنْسَانٍ مَلَكَيْنِ يَحْفَظَانِهِ فَإِذَا جَاءَ الْقَدَرُ خَلَّيَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُ وَ إِنَّ الْأَجَلَ جُنَّةٌ حَصِينَةٌ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: هر انسان دوه پرښتې لري چې دهغه حفاظت کوي او کله چې الهی تقدیر راورسیږي یوازې یې پریږدي بې شکه چې اجل د انسان ساتونکی ډال دی. حکمت 202 : (په سیاسي مسایلو کې واقع بیني) وَ قَالَ [عليه السلام] وَ قَدْ قَالَ لَهُ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ نُبَايِعُكَ عَلَى أَنَّا شُرَكَاؤُكَ فِى هَذَا الْأَمْرِ لَا وَ لَكِنَّكُمَا شَرِيكَانِ فِى الْقُوَّةِ وَ الِاسْتِعَانَةِ وَ عَوْنَانِ عَلَى الْعَجْزِ وَ الْأَوَدِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: (کله جز طلحه او زبیر امام ته ورغلل او وې ویل: له تاسره بیعت کوو په دې شرط چې په حکومت کې له تاسره شریک شوو.) نه هیڅکله! بلکه تاسو یوازې په طاقت او مرسته رسولو کې شریکان او په سختیو کې د ناتوانۍ او پاتې راتللو په وخت دوه ملګري جوړیدلی شئ. حکمت 203 : (د مرګ یاد او تقوا) وَ قَالَ [عليه السلام] أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِى إِنْ قُلْتُمْ سَمِعَ وَ إِنْ أَضْمَرْتُمْ عَلِمَ وَ بَادِرُوا الْمَوْتَ الَّذِى إِنْ هَرَبْتُمْ مِنْهُ أَدْرَكَكُمْ وَ إِنْ أَقَمْتُمْ أَخَذَكُمْ وَ إِنْ نَسِيتُمُوهُ ذَكَرَكُمْ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: ای خلکو له هغه خدایه وویریږئ چې کله تاسو خبره وکړئ هغه یې اوري او که څه پټ کړئ هغه ته ښکاره دي او هغه مرګ ته تیار اوسئ چې که تیښته ترې وکړئ دررسیږي، او که په خپل ځای پاتې شئ بیا مو هم راټینګوي او که هیر یې کړئ هم تاسو نه هیروي. حکمت 204 : (د خلکو ناشکري) وَ قَالَ [عليه السلام] لَا يُزَهِّدَنَّكَ فِى الْمَعْرُوفِ مَنْ لَا يَشْكُرُهُ لَكَ فَقَدْ يَشْكُرُكَ عَلَيْهِ مَنْ لَا يَسْتَمْتِعُ بِشَيْ‏ءٍ مِنْهُ وَ قَدْ تُدْرِكُ مِنْ شُكْرِ الشَّاكِرِ أَكْثَرَ مِمَّا أَضَاعَ الْكَافِرُ وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: (ګوره چې)د خلکو ناشکري تا له نیک کاره منعې نه کړي، ځکه چې داسې کسان هم شته دي چې بې له دې چې ته ورته ګټه ورسوې ستا ستاینه کوي ښایي دهغوی لږه شان ستاینه ستا لپاره د ناشکرانو تر ناشکرۍ غوره وي. حکمت 205 : (علم بې پایه دی) وَ قَالَ [عليه السلام] كُلُّ وِعَاءٍ يَضِيقُ بِمَا جُعِلَ فِيهِ إِلَّا وِعَاءَ الْعِلْمِ فَإِنَّهُ يَتَّسِعُ بِهِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: هر لوښی د یو څیز په اچولو سره ډکیږي بې د علم له ظرفه چې هر څومره وراچوې نور پراخیږي. حکمت 206 : (حلم او زغم) وَ قَالَ [عليه السلام] أَوَّلُ عِوَضِ الْحَلِيمِ مِنْ حِلْمِهِ أَنَّ النَّاسَ أَنْصَارُهُ عَلَى الْجَاهِلِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د متواضع او زغم لرونکي د زغم لومړی انعام دا دی چې خلک به د ناپوهو په وړاندې دهغه ملاتړې وي. حکمت 207 : (له خوبانو سره ناسته پاسته) وَ قَالَ [عليه السلام] إِنْ لَمْ تَكُنْ حَلِيماً فَتَحَلَّمْ فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا أَوْشَكَ أَنْ يَكُونَ مِنْهُمْ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: که متواضع او حلیم نه یې ځان حلیم ښیه ځکه چې ډیر کم داسې کسان دي چې ځانونه د ځینې خلکو په شان کړي او له هغوي ونه ګڼل شي. حکمت 208 : (د خودسازۍ پړاوونه) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ حَاسَبَ نَفْسَهُ رَبِحَ وَ مَنْ غَفَلَ عَنْهَا خَسِرَ وَ مَنْ خَافَ أَمِنَ وَ مَنِ اعْتَبَرَ أَبْصَرَ وَ مَنْ أَبْصَرَ فَهِمَ وَ مَنْ فَهِمَ عَلِمَ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: څوک چې د ځان محاسبه وکړي فایده کوي، او څوک چې له ځانه غافله وي تاوان کوي،څوک چې له خدایه وویریږي په امن کې به وي او څوک چې عبرت واخلي خبر به شي او څوک چې خبر شي پوه به شي او څوک چې پوه شي علم یې زده کړی دی. حکمت 209 : (د امام زمان د څرګندیدو خبر) وَ قَالَ [عليه السلام] لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ الضَّرُوسِ عَلَى وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِيبَ ذَلِكَ وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِى الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: دنیا له سرکښۍ وروسته مونږ ته مخ رااړوي دهغه بدخویه اوښې په شان چې په خپل جونګي مهربانه شي.«بیا یې دا ایت ولوسته:او مونږ اراده کړې ده چې په مستضعفانو احسان وکړو او هغوی امامان او د حکومتونو وارثان وګرځوو. حکمت 210 : (د پرهیزګارۍ بیلګې) وَ قَالَ [عليه السلام] اتَّقُوا اللَّهَ تَقِيَّةَ مَنْ شَمَّرَ تَجْرِيداً وَ جَدَّ تَشْمِيراً وَ كَمَّشَ فِى مَهَلٍ وَ بَادَرَ عَنْ وَجَلٍ وَ نَظَرَ فِى كَرَّةِ الْمَوْئِلِ وَ عَاقِبَةِ الْمَصْدَرِ وَ مَغَبَّةِ الْمَرْجِعِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: له خدایه وویریږئ دهغو غوره کسانو په شان چې لمن یې راغونډه کړې او ځان یې تیار کړی دی او په فرصتونو یې د نیکو کارونو کې هڅه کړې ده اود خدای په لاره کې یې له هغه ذاته په ویرې سره زغل کړی دی او په زر تیریدونکې دنیا،د کار په عاقبت او د ژوند په پای کې یې ښه فکر کړی دی!