د امام علی عليه السلام لنډې ويناوې (211-230) حکمت 211 : (اخلاقي ارزښتونه) وَ قَالَ [عليه السلام] الْجُودُ حَارِسُ الْأَعْرَاضِ وَ الْحِلْمُ فِدَامُ السَّفِيهِ وَ الْعَفْوُ زَكَاةُ الظَّفَرِ وَ السُّلُوُّ عِوَضُكَ مِمَّنْ غَدَرَ وَ الِاسْتِشَارَةُ عَيْنُ الْهِدَايَةِ وَ قَدْ خَاطَرَ مَنِ اسْتَغْنَى بِرَأْيِهِ وَ الصَّبْرُ يُنَاضِلُ الْحِدْثَانَ وَ الْجَزَعُ مِنْ أَعْوَانِ الزَّمَانِ وَ أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْكُ الْمُنَى وَ كَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسِيرٍ تَحْتَ هَوَى أَمِيرٍ وَ مِنَ التَّوْفِيقِ حِفْظُ التَّجْرِبَةِ وَ الْمَوَدَّةُ قَرَابَةٌ مُسْتَفَادَةٌ وَ لَا تَأْمَنَنَّ مَلُولًا . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: سخاوت او ښندنه د عزت ساتونکې ده،او صبر د بې عقلانو د خولو بندوونکې، بخښل د بري زکات دی ، او ځان لیرې ساتل د خاین سزا، مشوره د هدایت سترګې دي، او هغه کس چې په خپلې رایې سره له نورو د بې نیازۍ احساس وکړي په خطرو کې به ولویږي،صبر د شپې او ورځې له مصیبتونو سره مقابله کیږي او بیقراري د انسان په تباهۍ کې له زمانې سره مرسته کوي، تر ټولو لویه بې نیازي او بډایتوب د ارمانونو پریښودل دي او ډیر داسې عقلونه شته دي چې د هوا او هوس مریان دي،د تجربې ساتل او کارول د کامیابۍ راز دی ، او دوستي یوه لاسته راغلې خپلوي ده، او په هغه کس چې ستومانه شوی دی او د زغم توان نه لري اعتماد مه کوه. حکمت 212 : (خودپسندي د عقل افت) وَ قَالَ [عليه السلام] عُجْبُ الْمَرْءِ بِنَفْسِهِ أَحَدُ حُسَّادِ عَقْلِهِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: په خود پسندۍ اخته کیدل له خپل عقل سره حسد کول دي. حکمت 213 : (صبر او خوښي) وَ قَالَ [عليه السلام] أَغْضِ عَلَى الْقَذَى وَ الْأَلَمِ تَرْضَ أَبَداً . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: په مصیبتونو او دسترګو په ازغو(خس وخشاک)سترګې پټې کړه همیشه به خوشاله اوسې. حکمت 214 : (خوش اخلاقي او نعمتونه) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ لَانَ عُودُهُ كَثُفَتْ أَغْصَانُهُ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د چا د شخصیت ونه چې نرمه او بې عیبه وي څانګې او پاڼې به یې ګورې وي. حکمت 215 : (اختلاف، د تفکر افت) وَ قَالَ [عليه السلام] الْخِلَافُ يَهْدِمُ الرَّأْيَ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: اختلاف صحیح رای او فکر تباه کوي. حکمت 216 : (طاقت او تیری) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ نَالَ اسْتَطَالَ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: دچا لاس چې خولې ته ورسیده( مقام یې) تیري ګر شو. حکمت 217 : (خلک په پیښو کې وپیژنه) وَ قَالَ [عليه السلام] فِى تَقَلُّبِ الْأَحْوَالِ عِلْمُ جَوَاهِرِ الرِّجَالِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د زمانې په پیښو کې د میړنیو د شخصیت ګوهر پیژندل کیږي حکمت 218 : (حسد د دوستۍ افت) وَ قَالَ [عليه السلام] حَسَدُ الصَّدِيقِ مِنْ سُقْمِ الْمَوَدَّةِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: له دوست سره حسد د دوستۍ افت دی. حکمت 219 : (ارمانونه،د عقلونو افتونه) وَ قَالَ [عليه السلام] أَكْثَرُ مَصَارِعِ الْعُقُولِ تَحْتَ بُرُوقِ الْمَطَامِعِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د عقلونو د لو لپه کیدو ځایونه د ارمانونو تر بریښناګانو لاندې دي. حکمت 220 : (په قضاوت کې عدالت) وَ قَالَ [عليه السلام] لَيْسَ مِنَ الْعَدْلِ الْقَضَاءُ عَلَى الثِّقَةِ بِالظَّنِّ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: د باوري کسانو په هکله په ګمان سره قضاوت له عدله لیرې کار دی.