د امام علی عليه السلام لنډې ويناوې (231-240) حکمت 231 : (د عدل او احسان تعریف) وَ قَالَ [عليه السلام] فِى قَوْلِهِ تَعَالَى إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ الْعَدْلُ الْإِنْصَافُ وَ الْإِحْسَانُ التَّفَضُّلُ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: «د نحل سورې د نویم ایت په تفسیر کې یې چې فرمایی:خدای د عدل اواحسان امر کوي، وفرمایل:»عدل هماغه انصاف او احسان هماغه ښنده او بخښښ دی. حکمت 232 : (د انفاق فضیلت) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ . قال الرضى و معنى ذلك أن ما ينفقه المرء من ماله فى سبيل الخير و البر و إن كان يسيرا فإن الله تعالى يجعل الجزاء عليه عظيما كثيرا و اليدان هاهنا عبارة عن النعمتين ففرق ع بين نعمة العبد و نعمة الرب تعالى ذكره بالقصيرة و الطويلة فجعل تلك قصيرة و هذه طويلة لأن نعم الله أبدا تضعف على نعم المخلوق أضعافا كثيرة إذ كانت نعم الله أصل النعم كلها فكل نعمة إليها ترجع و منها تنزع . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: څوک چې په لنډ لاس سره څه وبخښي ، په اوږد لاس سره به یې بدله واخلي. سید رضي وایی: د دې خبرې مطلب دا دی چې که څوک د خدای په لاره کې لږ څه ورکړي خدای تعالی به یې ډیره بدله ورکاندي او دلته له دوو لاسونو مطلب دوه نعمتونه دي چې امام د رب د نعمت او د هغه نعمت په مینځ کې چې د انسان له لورې چاته ورکول کیږي په لنډ او اوږد نعمت سره فرق ایښی دی او دبنده له خوا ښندنه او نعمت یې لنډ او د خدای لخوا ښندنه یې اوږده او لوړه ګڼلې ده . په دې وجه چې دخدای نعمت همیشه د بنده د نعمت څو برابره وي ځکه چې دخدای نعمت د ټولو نعمتونو اصل او بنیاد دی نو ټول نعمتونه دخدای نعمت ته ورګرځي او له هغه سرچینه اخلي. حکمت 233 : (په جنګ کې له پیل کولو ډډه کول) وَ قَالَ [عليه السلام] لِابْنِهِ الْحَسَنِ ع لَا تَدْعُوَنَّ إِلَى مُبَارَزَةٍ وَ إِنْ دُعِيتَ إِلَيْهَا فَأَجِبْ فَإِنَّ الدَّاعِيَ إِلَيْهَا بَاغٍ وَ الْبَاغِيَ مَصْرُوعٌ. او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: امیر المومنین خپل زوي امام حسن مجتبی ته وفرمایل: څوک جنګ ته مه بله خو که ته یې مقابلې ته وبللې وې منه ځکه چې د جنګ پیلوونکی تیري ګر ، او تیري ګر ماته خوړونکی دی. حکمت 234 : (د ښځو او سړو اخلاقي توپیر) وَ قَالَ [عليه السلام] خِيَارُ خِصَالِ النِّسَاءِ شِرَارُ خِصَالِ الرِّجَالِ الزَّهْوُ وَ الْجُبْنُ وَ الْبُخْلُ فَإِذَا كَانَتِ الْمَرْأَةُ مَزْهُوَّةً لَمْ تُمَكِّنْ مِنْ نَفْسِهَا وَ إِذَا كَانَتْ بَخِيلَةً حَفِظَتْ مَالَهَا وَ مَالَ بَعْلِهَا وَ إِذَا كَانَتْ جَبَانَةً فَرِقَتْ مِنْ كُلِّ شَيْ‏ءٍ يَعْرِضُ لَهَا . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: حدودو ته نه پریږدي او که بخیله او شومه وي د خپل او خاوند دمال حفاظت به کوي او که ډارنه وي له هر هغه څیزه به چې د هغې عزت ته تاوان رسوي لیرې ګرځي. حکمت 235 : (د هوښیارۍ نښه) وَ قِيلَ لَهُ صِفْ لَنَا الْعَاقِلَ فَقَالَ ع هُوَ الَّذِى يَضَعُ الشَّيْ‏ءَ مَوَاضِعَهُ فَقِيلَ فَصِفْ لَنَا الْجَاهِلَ فَقَالَ قَدْ فَعَلْتُ . قال الرضى يعنى أن الجاهل هو الذى لا يضع الشي‏ء مواضعه فكأن ترك صفته صفة له إذ كان بخلاف وصف العاقل او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: «امام ته وویل شول عاقل کس مونږ ته راوپیژنه ځواب یې ورکړ:»هوښیار او عاقل هغه دی چې هر یو څیز دهغه په خپل ځای کې کیږدي،« وې ویل نو جاهل څوک دی وې فرمایل:»د عاقل په معرفي کولو سره مې جاهل هم دروپیژنده.( مطلب دا چې جاهل هغه دی چې هر یو څیز په خپل ځای کې نه ږدي ، امام ځکه د هغه له بیا معرفۍ ډډه وکړه) حکمت 236 : (د دنیا پیژندل) وَ قَالَ [عليه السلام] وَ اللَّهِ لَدُنْيَاكُمْ هَذِهِ أَهْوَنُ فِى عَيْنِى مِنْ عِرَاقِ خِنْزِيرٍ فِى يَدِ مَجْذُومٍ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: په خدای قسم! ستاسو دا دنیا چې په ډول ډول حرامو ککړه ده زما په نزد د خنزیر تر هډوکي چې د یو جذامي په لاس کې وي بده او سپکه ده! حکمت 237 : (د عبادت قسمونه) وَ قَالَ [عليه السلام] إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ التُّجَّارِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأَحْرَارِ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: ځینې کسان د بخښلواو اخستلو په هیله دخدای عبادت کوي چې دا د سوداګرانو عبادت دی ، ځینې له ویرې دخدای عبادت کوي چې دا د مریانو عبادت دی او ځینې د شکر ګذارۍ لپاره د خدای عبادت کوي چې دا د ازادو او پتیالو عبادت دی. حکمت 238 : ( د کورنۍ مسوولیت) وَ قَالَ [عليه السلام] الْمَرْأَةُ شَرٌّ كُلُّهَا وَ شَرُّ مَا فِيهَا أَنَّهُ لَا بُدَّ مِنْهَا . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: ښځه او ژوند ټول کړاو او درد سر دی او تر دې د کړاو خبره دا ده چې له دې بله چاره نیشته. حکمت 239 : (د چغل خورۍ رذالت) وَ قَالَ [عليه السلام] مَنْ أَطَاعَ التَّوَانِيَ ضَيَّعَ الْحُقُوقَ وَ مَنْ أَطَاعَ الْوَاشِيَ ضَيَّعَ الصَّدِيقَ . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل: څوک چې په سستۍ او لټۍ عادت شي حقوق تر پښو لاندې کوي او څوک چې د چغل خور خبره ومني دوستي به یې برباده شي. حکمت 240 : (غصب او ورانۍ) وَ قَالَ [عليه السلام] الْحَجَرُ الْغَصِيبُ فِى الدَّارِ رَهْنٌ عَلَى خَرَابِهَا . قال الرضى و يروى هذا الكلام عن النبى (ص) و لا عجب أن يشتبه الكلامان لأن مستقاهما من قليب و مفرغهما من ذنوب . او د خدای درود دې وي په هغه ويې فرمايل:  په یوه کور کې دغصب یو کاڼی د هغه کور د تباهۍ سبب کیږي. (دا حدیث له پیغمبره هم نقل شوی دی دا چې هم له رسو ل الله مبارک (ص) او هم له حضرت علی(ع) نقل شوی دی د حیرانۍ خبره نه ده ځکه چې د دواړو د عملونو سرچینه یوه ده .